Beveren - Ondanks een nogal spectaculaire start, hebben de Waaslanders het in de Schelde-derby weer niet kunnen waarmaken. Toch kregen zij hiervoor ruimschoots de gelegenheid. Vooral tijdens het eerste kwartier werd Royal Antwerp gewoon onder de voet gelopen. Vanuit het middenveld, waar Roelandt een glansverrichting weggaf, werd de bal inderdaad geregeld naar de voorste linies gestuurd. Daar lagen de klemmen. Janssens en Deraeymaker blunderden om beurten. Tweemaal tereke kopte vrijstaande Janssens immers een flodderballetje in de handen van doelman Jean Trappeniers. De derde keer mikte hij hoog in de blauwe lucht boven de Freethiel, zodat de mussen er in hun siësta door gestoord werden.
KSK Beveren stuurde met haar vloeiende combinaties en fraaie balwisselingen de Sinjoren duidelijk in de verdrukking, maar kon dit overwicht nooit uitbuiten. Daarbij kwam bovendien ook nog dat Guy Thys zijn mannen een erg voorzichtige, lees defensieve, opdracht had gegeven. Hierdoor kregen de Beverense spitsen uiteraard erg weinig ruimte. Pakweg na een half uur zette de fijnbenige Janssens zijn bewaker voor de vierde keer in de wind, maar dat nam deze niet en hij smakte de vaardige tegenstander tegen de vlakte. Dit bezorgde Jos Van Riel geel, terwijl Janssens hinkend van het terrein ging, maar niet voor lang.
Onmiddellijk na de kampwissel schreeuwde de enorme Antwerp-aanhang om strafschop voor een duwfout van Van Genechten op Ove Eklund. De (uitstekende) Goovaerts liet zich niet vangen! Nadat Coninx en vervolgens ook Deraeymaker elk nog een wenkende kans de nek hadden omgedraaid, doofde het vuur bij KSK stilaan uit. Roelandt bleef als een echte veldheer doorspelen. Zowel op het middenveld, als later in de partij helemaal in verdediging teruggeplooid, stak de ranke, blonde Roelandt kop en schouder boven zijn maats uit.
Er waren precies 72 minuten gespeeld toen Karl Kodat Van Grembergen uitschakelde, vervolgens kundig de bal tot bij Ove Eklund toetste die op zijn beurt Buyl en Van Genechten te grazen nam. Doelman Pfaff die het dreigende gevaar bemerkte, kwam haastig toegelopen en grabbelde naar het leder en in de vlucht ook naar de voet van de Antwerpspits die ten gronde plofte: stafschop. Jos Van Riel maakte van deze enige gelegenheid gebruik om zijn ploeg op winst te knallen, voor velen misschien wel een onrechtvaardig vonnis, al hadden de Waaslanders voordien toch voldoende gelegenheid gehad om zich een veilige voorsprong bijeen te trappen. |
