Herfstregering haalt volstrekte meerderheid - R Antwerp FC weer superieur ondanks eigenaardig stemgedrag van ref
KORTRIJK - Zelfs de meest fanatieke aanhangers van „de Veekaa" waren niet ontgoocheld in verhouding met het resultaat van de thuisnederlaag. "Als onze ploeg tegen eender welke andere bezoeker precies dezelfde prestatie levert, dan prijkte er na afloop minstens een gelijkspel op het bord. Tegen dit R Antwerp FC is momenteel geen kruid gewassen. Het enige wat je tegen Frans Van Rooij en cie kunt doen is je weren tot het uiterste en ze achteraf een gemeende proficiat gaan wensen," zo vertolkte een KVK-bestuurslid zijn sportieve bewondering voor de gasten.
"Met grote voorsprong de beste ploeg die we hier in jaren al gezien hebben," beweerden de Kortrijkse supporters. Een autenthiek citaat van een man die nochtans de faam meesleept de sportwereld door een Guldensporenbril te bekijken. "Zelfs als ze voorstaan, blijven ze spelen om nog méér goals te maken. We hebben wel verloren, maar de manier waarop R Antwerp FC zijn puntjes verdiend heeft is reclame voor het voetbal".
De match was aantrekkelijk genoeg en boeiend tot de laatste minuut, om het publiek de ijzige koude te doen vergeten. Het doelpuntenscenario was daar één van de belangrijkste oorzaken van. De klokwijzers waren nog geen drie keer rond toen Abeels een bal naar Muvala stuurde. In de Antwerpse afweergordel werd niet onmiddellijk beslist wie er de Rwandees waar zou stuiten, met het voor Valence vrolijke gevolg dat hij zich moeiteloos vrij kon draaien en de bal in een hoekje van de goal knallen.
De regerende herfstkampioen reageerde zoals het een stevige coalitie betaamt: onverstoord in de overwinning blijven geloven zolang de verkiezingsuitslagen zich nog tot één kanton beperken. Het wedstrijdpeil suisde naar heerlijke spektakelhoogte, want ook KVK liep over van vertrouwen. Niet langer dan tien minuten, want toen voerde Cisse Severeyns zijn zoveelste nummertje op. Hij slalomde door de plaatselijke afweer, leverde een voorzet af voor Hans-Peter Lehnhoff, de bal werd afgeweerd en spatte terug voor zijn eigen voeten. Zonder er nog veel over na te denken, deed Cisse "baf" en de gelijkmaker was er.
Na een duidelijke fout van Crahay op H.-P. Lehnhoff binnen de penaltyzone, bleek Ponnet wel akkoord met de overtreding, niet met de plaats. Hij rolde de bal net buiten de kalklijn en in plaats van een strafschop, mocht Frans Van Rooij een vrijschop trappen. Amper twee minuten later werd H.-P. Lehnhoff weer foutief gestuit, dit keer door Broeckaert, weer binnen de rechthoek. Wellicht omdat het te ver binnen het gevaarlijke perceel was, besloot Ponnet dan maar dat hij van een overtreding helemaal niets had gemerkt. Gaf hij een voorkeursstem aan KV Kortrijk.
Even voor de rust toonde Mariman zich nog eens aan zijn vroegere supporters. Hij rukte op tot in de buurt van Deman, maar toen mislukte zijn afwerkingsactie, waardoor hij scoorde... Hij wilde het balletje over verdediging en keeper heen liften, maar het leder verkoos een richting naar ongevaarlijker oorden. Onderweg bedacht het ronde ding zich. Het spatte tegen het been van Broeckaert en wipte vandaar in doel. Zonder de pech van de Kortrijkse aanvoerder was het leder rustig buiten de lijnen gerold.
R Antwerp FC mocht de 1-2 niet lang houden, onmiddellijk na de rust struikelde Desnica in het doelgebied van de bezoekers. Zelfs de lijnrechters keken verlegen toen zij Ponnet een strafschopovertreding hoorden fluiten. Maar, licht toegekend of niet, zoals Wim Reijers (ex-trainer van KVK) altijd zegt: „Pienantie es pienantie". Snelders mikte het geschenk naar de 2-2 hoek. Dhr. van Rooij vond het dan hoog tijd worden om eens te tonen wat die zo beruchte tweede helften van R Antwerp FC werkelijk betekenen. Gesteund door een even hard werkende en zelfs nog beter geïnspireerde Mark Van der Linden bouwden de lijsttrekkers van de Great Old een wervelwindfeestje. Het was heus geen toeval dat de nieuwe voorsprong er kwam via dat duo.
Met een 2-3 op het boekje en opboksend tegen een ongenaakbaar lijkend veldoverwicht van de tegenpartij, toonde ook KVK weer zijn tanden. De reus was duidelijk sterker, maar wat dan nog? De Grijzenhouttroepen persten er alles uit om het tij toch nog te doen keren. Hoe dan ook, in het slotkwartier werden de machtsverhoudingen weer evenwichtig en dus steeg de spanning omtrent het eindresultaat. Tot drie minuten voor affluiten. Toen schotelde Mark Van der Linden zijn zoveel duurdere ploegmaat zijn tweede goal van de middag voor de Eindhovense voeten. En pas toen vonden vooral de Kortrijkse kijkers dat het bitter koud was (Mark Dheedene - Het Nieuwsblad - 14/12/1987).
Met de groeten van Frank Mariman
KORTRIJK — R Antwerp FC blijft ook na haar bezoek aan het Guldensporenstadion een soeverein en ongeslagen leider. De frontale aanval die een verdienstelijke thuisploeg tegen de vesting van George Kessler had opgezet leidde wel naar een vroeg Kortrijks doelpunt maar Cisse Severeyns en Frank Mariman stelden nog voor rust orde op zaken. Ook nadat de West-Vlamingen bij de gratie van scheidsrechter Ponnet nog eens langszij mochten komen, bleef de Great Old onverstoorbaar en onweerstaanbaar in een traditioneel sterke tweede periode waarin Frans van Rooij twee keer scoorde en Cisse Severeyns de kans verkeek om zijn erg knappe prestatie met nog meer goals te verzilveren.
De nederlaag had voor KV Kortrijk best veel zwaarder kunnen uitvallen. Dat betekent niet dat het team van Han Grijzenhout, gehandicapt door de afwezigheid van Vandamme, ontgoochelde tegen R.A.F.C. Integendeel, de West-Vlamingen slaagden er in hun gerenommeerde gasten op achterstand te plaatsen en dat is een luxe die in deze competitie weinig ploegen gegeven is. Dat Muvala al na drie minuten met wat meeval scoorde na een fraai opgezette aanval was natuurlijk een goeie zaak voor de wedstrijd en het spektakel. Die vroege openingstreffer verplichtte R.A.F.C. om meteen naar een hoog toerental over te schakelen. Dat gebeurde ook van zodra Frans van Rooij zijn bewaker Staelens een terechte gele kaart had aangesmeerd.
Van dan af ging de Nederlander resoluut de lakens uitdelen, maar het was in de eerste plaats de verdienste van Cisse Severeyns dat R.A.F.C. die achterstand nog voor rust in een verdiende voorsprong kon ombuigen. Eerst scoorde de jonge spits zelf nadat Hans-Peter Lehnhoff even als aflossingspunt dienst had gedaan, bij het tweede doelpunt fungeerde hij als aangever voor Frank Mariman, die tegen zijn vroegere club een schitterende treffer voorbij doelman Deman prikte. Een doelpunt dat het verdient even gereconstrueerd te worden. Cisse Severeyns, moeilijk van de bal te zetten, had de lange inspanning van zijn libero bemerkt en schoof de bal ideaal in de loop. Met een heerlijke lob schakelde Frank Mariman in een tijd Schwabe uit en via de voet van Brouckaert schoof hij de bal voorbij een machteloze Deman in de verste hoek. Voorwaar een pareltje.
Dat leidde naar een logische 1-2 ruststand, al had het talrijke Antwerplegioen op dat ogenblik reden te over om de leiding van Alex Ponnet op de korrel te nemen. De spelleider onthield de bezoekers inderdaad tot twee keer toe een strafschop. Eerst legde de ref de bal buiten de rechthoek toen Crahay zijn tegenstander H.-P. Lehnhoff duidelijk in de fatale zone onderuit had gehaald. Bij een tweede gelegenheid reageerde hij zelfs niet toen de doorgebroken Thierry Pister door Brouckaert werd gehaakt. Het was dan ook op zijn minst merkwaardig dat Ponnet onmiddellijk na de herneming wel naar de stip wees toen de tengere Desnica in een duel met de stevige Pascal Plovie gewillig naar het gras ging. Voor Eddy Snelders was dat natuurlijk geen reden om Wim De Coninck te sparen.
Na die voor KVK onverwachte en onverhoopte gelijkmaker bewees R.A.F.C. dat het wel degelijk tegen een tegenslag is opgewassen. En het was Frans van Rooij himself die met twee doelpunten voor een rechtvaardig vonnis zorgde. Een vonnis dat voor een dapper KVK nog veel zwaarder had kunnen uitvallen. Het was zeker niet uit medelijden dat Cisse Severeyns en H.-P. Lehnhoff enkele fraaie kansen onbenut lieten, zodat de thuisploeg tot drie minuten voor affluiten uitzicht behield op een gelijkspel, waarop het tegen een overtuigende leider nochtans geen aanspraak kon maken. (Luk Luyten - GvA - 14/12/1987).
|
